Usiadłam niedaleko, by przypatrzeć się Panu.
Niby z bliska, lecz z daleka, by nie dostać zawału.
Dziś będę oceniać-
Oświadczam donośnie-
Nienawidzić, psocić, kłamać,
Całkowicie dobrowolnie.
Gdy Pan śpi, to bezczelnie jest Pan cicho.
Gdy Pan patrzy, to okropnie w buzi słodko.
Wtedy wstaje-wielki człek z wielkimi ramionami-
I przytulać chce, jakbym błagała o to nocami.
A gdy już ma mnie w swoich objęciach,
To grzeje jak ruski kaloryfer,
Po cholerę mi to ciepło, wzięłabym farelkę.
I myślę niekiedy, po co mu te swetry.
Bo gdy dotknę, to ten ciepły.
Zgodnie z Moimi zasadami, zawsze pokazuję, gdy coś jest nie tak-
A ten? Przeprasza mnie, jak na jakiś znak!
I teraz najlepsze... SZANUJE MNIE-
też mi coś- ma czyste koszulki i buty sznuruje...
Okulary swe czyści, wita mnie i żegna,
Wie czego chce i na czym życie polega...
Ale stop tych wygłupów, przecież to on-
Chamsko niezwyczajny i wielki jak dąb.
I nawet wyznam, muszę to przyznać,
Lecz to między nami, artystami, słuchaczami.
Może to emocja dzika, może to głupia chwilka...
Czasem go kocham
.
.
.
ale to tajemnica.
Fotografia:
Comentários